مست          بودم           عاشقانه       ديدمت

بي       بهانه        با         نشانه        چيدمت

خواب      بودم        نرگسم         بيدار        بود

چشمم     از      روي      خجالت      خار    بود

در    ميان     خانواده     سر    به   زير   انداختم

بلبلي     آمد     برايش   لانه اي    من  ساختم

بلبل  از  روي  خجالت  با  من  از عشقش نگفت

با   صدا   آمد   در   آن   لانه   ولي    آرام  خفت

او نمي دانست كه من همچون خودش  ديوانه ام

تا   برايم    چه    چهي     بنوازد   اندر    خانه ام

رفتم   و   ديوانه  وار   از   مقصدش    پرسيدمش

گفتم    اي  بلبل  چرا  نالان    شدي   رنجيدمش

گفت مقصود من آن نيست كه در خانه تو لانه كنم

زير    سقف   و   مي   و   كاشانه   تو  خانه كنم

رنگ    ايوان   تو   را   تار   و    گهي   تنگ    كنم 

مار ها    را    به   سر   خانه ات    پر   رنگ   كنم

رنگي  از  نوع خودم  با خودم     هم  سنگ   كنم

در   بر   عشق   تو   خاري   بكشم   جنگ   كنم

بلبلك   گفت   و برفت   از   در    مي   خانه   من

داغ   و   رنجور   شدش   اين    دل    ديوانه    من

روزها   چون   باد و طوفان و نسيمي مي گذشت

بلبلك   هم   همچنان  در   جستجوي  يار  گشت

انقدر   رفتش   كه    ديگر  راه  را   او   بسته  ديد

يار  عاشق  را  كه  در  راه خفته بودش خسته ديد

يار  از  آنكه  به  دلدار  رسيده  است حريص است

با سرو دست و دهان در طلب عشق انيس  است

باد  را  در  قفس  انگاري   نكن   كار   فش   است

ناله   بلبل  ما  هم  كه  در  اينجاست خوش است

من    كه    خود   پند    گرفتم   از   اين   كار   برو

با    تو    اي     بلبل    عاشق   نيمت     راه   نرو

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: